مقاله ترجمه شده در مورد دارایی همراه با متن انگلیسی

دارای60صفحه با فرمت ورد وقابل ویرایش

واژه« دارایی«در حسابداری و تجارت به معنای منابع کنترل شده است که توسط یک واحد اقتصادی مستقل و در نتیجه مبادلات و قراردادهایی که در گذشته صورت گرفته و یا مزایای اقتصادی قرار دادهای آتی بدست می آید .
ویژگی های دارایی

دارایی ها سه ویژگی مهم دارند:
• آنها سود شرکت را که مستلزم داشتن ظرفیت مناسب ،کار غیر گروهی و یا ترکیب آن با دیگر دارائی های شرکت ،در مورد سود جهت یافته واحدهای تجاری ،مشارکت مستقیم یا غیر مستقیم برای شبکه جریانهای نقدینگی آتی در مورد سازمانهای بدون بازدهی برای ارائه خدم

ات مورد نیاز ترسیم می کنند.
• یک واحد تجاری مستقل دارائی ها را در رساندن به سود دهی کنترل نماید
• یک معامله یا قرارداد باعث می شود که حق کنترل سودی که در گذشته بدست آمده است به شرکت داده شود.
در مفهوم اصطلاح حسابداری مالی دستیابی به سود هی از لحاظ قانونی امکان پذیر می باشد و برای اینکه یک منبع مالی به عنوان دارایی محسوب شود کنترل این سود هی لازم نیست . مشروط به اینکه واحد اقتصادی مورد نظر بتواند کاربرد آن را توسط ابزار دیگری کنترل نماید.

درک این مطلب که در مفهوم حسابرسی «دارایی«به عنوان ملک محسوب نمی شود بسیار مهم است. در حسابداری مالکیت با اصطلاح «حق مالی«توصیف شده است (اصطلاح مربوط حقوق صاحبان سهام را نگاه کنید). دارایی برابر با حقوق مالی به اضافه بدهی هااست .معادله حسابداری مربوط به دارایی ها ،بدهی هاو حق مالی به صورت زیر است .
حق مالی مالکان+بدهی ها=دارایی ها
این معادله حسابداری ،ساختار ریاضی تراز نامه است.

دارایی ها معمولا در تراز نامه فهرست می شوند و این فهرست یک تراز نامه عادی و رسمی از بدهی است (مقادیر مربوط به محاسبه دارایی در سمت چپ دفتر کل دیده می شود)
در اقتصاد نیز دارایی به هر شکلی است که ثروت را می توان در آن نگهداری کرد .
احتمالا قابل قبول ترین تعریف حسابداری از واژه «دارایی«توسط کمیته استانداردهای حسابداری بین الملل ارائه شده است تعریف زیر نقل تولی از شبکه جهانی IFRSاست:

دارایی منبعی کنترل شده توسط واحد تجاری است که به عنوان نتیجه قراردادهای گذشته و مزایای اقتصادی آتی انتظار می رود همراه واحد تجاری باشد.
دارایی ها به شکلی رسمی کنترل شده و توسط سارمانهای گسترده و از طریق استفاده از ابزارهای تعیین جهت ،مدیریت می شوند. این مدیریت دارایی ها ،خرید توضیح،خدمت رسانی ،اعطای مجوز،مصرف و….را از دو جنبه مربوط به دارائی های فیزیکی و غیر فیزیکی نشان می دهد .

طبقه بندی دارائی ها
دارائی ها ممکن است به روشهای مختلفی طبقه بندی شوند در ترازنامه مالی یک شرکت ،تقسیمات مشخصی توسط اصول حسابداری پذیرفته شده که در هر کشور متفاوت است ،مورد نیاز می باشد .اصول پذیرفته شده حسابداری ، اخیراً توسط موسسه استانداردهای حسابداری و مالی و با توافق کمیسیون بورس و اوراق بهادار منتشر شده است . دولت توسط قوانین مربوط به اوراق بهادار در سال 1933 و 1934 برای تصویب اصول حسابداری که در معاملات مالی عمومی کاربرد دارند ، مجوز دریافت کرده است.

تعریف اساسی از واژه دارایی تحت نظارت اصول پذیرفته شده حسابداری در آمریکا به صورت زیر است:
“دارایی ها مزایای اقتصادی یک واحد اقتصادی خاص هستند و در بهمین دلیل معاملا یا قراردادهایی که در گذشته صورت گرفته اند باید کنترل شوند.”
مثال زیر نمونه ایی از طبقه بندی صورت گرفته بر اساس اصول پذیرفته شده حسابداری در آمریکا است:
داراییهای جاری:
داراییهای جاری به صورت نقدی هستند و انتظار می رود که بقیه داراییها در مدت یکسال و یا در یک چرخه اجرایی به دارایی نقدی تبدیل شده ، فروخته یا به مصرف برسند. این داراییها به شکلی مداوم و در مسیر یک کار تجاری در زمان انجام یک فعالیت تجاری عادی تغییر می یابند .
پنج موضوع عمده که مربوط به دارایی های جاری، موجود است :

1: وجه نقد – نقدی ترین نوع دارایی است که شامل ارز ، حساب سپرده و اسناد قابل انتقال می باشد.(مثالهای دیگر عبارتند از: حواله پولی ، چک ، حواله های بانکی).
2 : سرمایه گذاری کوتاه مدت – شامل خرید اوراق بها دار ونگهداری انها برای فروش در اینده ای نزدی ک برای درامد زدایی در مورد تفاوتهای ارزشی کوتاه مدت است ( تجارت اوراق بها دار )
3 : مطالبات – معمولا به عنوان مجمومه ای از اندوخته برای حسابها ی غیر تعاونی است .

4: موجودی مواد و کالا – معامله این گونه دارایی ها ، تجارت عادی یک شرکت است ارزش موجودی گزارش شده درتراز نامه معمولا ارزش متعارف بازاریابها تمام شده ی تاریخی ان است ومهم نیست که کدام یک از انها پائین تر است . این روند با عنوان قانون (( پائین تر از هزینه یا بازار )) شناخته شده است .

5: پیش پرداخت هزینه – اینها هزینه هایی هستند که به صورت نقدی پرداخت می شوند و قبل از اینکه استفاده شده یا مصرف شوند ،به عنوان دارایی ثبت شده اند (یک مثال رایج در مورد این دارایی ،بیمه است).
عبارت ” خالص داراییهای جاری” اغلب مورد استفاده قرار می گیرد . و به کل داراییهای جاری که

کمتر از کل بدهیهای جاری است اطلاق می گردد.

سرمایه گذاریهای بلند مدت:
اغلب اوقات برای کلمه “دارایی” ها استفاده می شود . سرمایه گذاریهای بلند مدت برای مدت جند سال استفاده می شوند . و در آینده نزدیک به مصرف نمی رسند . این گروه معمولاً از چهار نوع سرمایه گذاری تشکیل شده است:
1- سرمایه گذاری در اوراق بهادار مثل اوراق قرضه ، سهام عادی یا سفته های مدت دار
2- سرمایه گذاری در داراییهای ثابت که در عملکردها استفاده نمی شوند.
3- سرمایه گذاری در وجوهخ خاص ( برای مثال وجوه استهلاکی یا صندوق بازنشستگی )
4- سرمایه گذاری در شرکتهای فرعی یا وابسته
اشکال مختلف بیمه ممکن است به عنوان سرمایه گذاری بلند مدت محسوب گردند.

دارایی ثابت:
این داراییها با عنوان PPE (ملک ، کارخانه ،تجهیزات ) یا داراییهای مشهود مشخص می شوند که برای استفاده مداوم و بلند مدت در سود دهی یک کار تجاری مورد استفاده قرار می گیرند. این گروه ازدارایی ها شامل زمین ، ساختمان ، ماشین آلات،ابزار و منابع نقصان پذیر خاص مثل جنگل و معادن می باشد.این گونه داراییها در مقابل سوددهیهایی که فراتر از حد مورد انتظار برای مطالبه هزینه استهلاک است قرار می گیرند. استهلاک انباشته در تضاد با ترازنامه یا اسناد مالی نشان داده میشوند.
این داراییها با عنوان داراییهای سرمایه ایی در مدیریت حسابداری نام گذاری می شوند

.
داراییهای نامشهود:
داراییهای نامشهود ساختار فزیکی ندارند و معمولاً در ارزیابی مشکل ایجاد میکنند. این داراییها شامل حق اختراع،امتیازها،سرقفلی،علائم تجاری،اسامی تجاری،و موارد دیگر می باشد.این داراییها برای هزینه مند شدن در مدت بیش از 5 تا 40 سال مستهلک می شوند. البته سرقفلی از این قاعده مستثنی است.
برخیاز داراییها مثل “وب سایتها” در کشورهای مختلف به اشکال مختلفی عنوان می شوند و ممکن است در گروه داراییهای مشهود یا نامشهود قرار بگیرند.

داراییهای دیگر:
این بخش شامل انواع مختلفی از داراییهاییست که معمولترین آنها عبارتند از:
• پیش پرداخت هزینه های بلند مدت
• داراییهای نامشهود (اگر فقط بخش کوچکی از داراییهای کل را نشان دهند)
• مطالبات بلند مدت
• ملکی که برای فروش نگهداری میشود.

در بسیاری از موارد این بخش بسیار کلی و گسترده است زیرا دارای را می توان به 4 گروه بالا طبقه بندی کرد.
ارزش گذاری(مالی):
در امور مالی ، ارزیابی فرایند تخمین ارزش بازاری یک دارایی یا بدهی مالی است. ارزیابی ها را می توان در مورد دارایی ها (برای مثال سرمایه گذاری در اوراق بهادار بازاری مثل برگه های سهام ،حق خرید،موسسه های تجاری یا دارایی های نامشهود مثل:حق اختراع یا علائم تجاری)یا بدهیها (برای مثال اوراق قرضه منتشر شده توسط شرکت )انجام داد.ارزیابی در بسیاری از زمینه ها مثل تحلیل سرمایه گذاری ،بودجه بندی سرمایه،ادغام یا اکتساب مبادلات ،گزارش مالی ،ضوابط مالی برای تعیین بدهیهای مالیاتی و یا در دعاوی قانونی ،بسیار مورد نیاز است.

ارزیابی دارایی:
ارزیابی دارایی های مالی در حالی انجام می شود که ازیک یا چند نوع از موارد زیراستفاده میشود:
1- ارزشیابی نسبی: ارزشی را که براساس قیمتهای بازاری مربوط به داراییهای مشابه است ،تعیین میکند.
2- ارزشیابی قطعی:ارزش مورد نظر را توسط تخمین درامدهای آتی مورد نیاز از بدست آمدن دارایی محاسبه شده برای ارزش فعلی آنها ارزیابی میکند.
3- مدلهار مربوط به قیمت حق خرید:برای انواع مختلفی از داراییهای مالی (برای مثال حواله های پرداختی،اختیارات فروش،اختیارات حق خرید سهام ،اختیار خرید سهام توسط کارمندان ،سرمایه گذاری با اختیارات واگذار شده مثل اوراق قرضه قابل بازخرید)وجود داردو در گروه ارزیابیهای پیچیده قرار میگیرند.معمولی ترین مدلهای مربوط به قیمت حق خرید مدلهای Black-scholes-Merton می باشند.
اصطلاحات معمول برای ارزش بدهی یا دارایی ،ارزش متعارف بازار ،ارزش نسبی وارز

ش ذاتی می باشد. معنی این اصطلاحات متفاوت از یکدیگر می باشد.رایجترین اصطلاح ارزش متعارف بازار به عنوان قیمت نقدی یک جنس تعریف شده است که میتواند بین یک فروشنده و یک خریدار فروخته شود و هر دوی آنها آگاهی لازم از حقایق مربوط را دارند و هیچ گونه اجباری برای خرید یا فروش ندارندوارزش متعارف در متون مختلفی استفاده شده است و معانی چند گانه ایی دارد.برخی افراد از این اصطلاح برای معنی نمودن یک فرایند مشابه با عنوان ارزش متعارف بازار استفاده

میکنند.ارزش متعارف اصطلاحی است که در حسابداری و قانون استفاده می شود.این اصطلاح عموماً برای اصول پذیرفته شده حسابداری و در زمینه گزارش مالی و از لحاظ قانونی در مفاد قانونی مربوط به حقوق سهامداران استفاده می شود. در این گونه موارد ،ارزش متعارف در ادبیات حسابداری و یا حقوقی متفاوت می باشد.
ارزش ذاتی صرفنظر از قیمت موجود در بازار ، ارزش حقیقی دارایی هاست.یک تحلیلگر زمانی ارزش ذاتی سهام را که بیشتر از قیمت بازار است تعیین می کند ،که یک نوع توصیه مربوط به خرید و یا بر عکس آنرا ارائه دهد.تعیین ارزش ذاتی ممکن است تحت تاثیر یک عقیده شخصی قرار بگیرد و در بین تحلیلگران مختلف ، متفاوت باشد.
ارزیابی تجاری:

ارزبی تجاری یا متعارف ممکن است دارای اهداف متفاوتی مثل ادغام یا اکتساب،فروش اوراق بهادار،و علکردهای مالیاتی ارزشمند ،باشد.ارزیابی صحیح از عملکرد شرکتهای خصوصی موجود ،عمدتاً به اعتبار اطلاعات مالی شرکت بستگی دارد.اظهارات مالی یک شرکت عمومی توسط حسابداران عمومی رسمی ،حسابداران رسمی دارای صلاحیت یا حسابداران خبره ، حسابرسی شده و توسط یک ناظر دولتی بازبینی می شود. شرکتهای خصوصی ، دیدگاه دولتی ندارند و اساساً نیازمند بررسی اظهارات مالی خود نیستند. اظهارات مالی یک شرکت خصوصی ،عموماً برای افزایش مالیاتها توسط پایین آوردن سطح درامد مالیاتی و اطلاعات مربوط به امور مالی آماده شده اند و ممکن است صحت آماری نداشته باشند.شرکتهای دولتی به درامدهای بالاتری برای افزایش سهام خود نیاز دارند.اطلاعات مالی نادرست می

تواند منجر به قیمت گذاری بالا و یا پایین شود.
در فرایند ابتیاع معمولاً دقت لازم برای تعیین صحت اظهارات عنوان شده فروشنده توسط خریدار صورت می گیرد.
اظهارات مالی ارائه شده ،معمولاً ارزش داراییها در هزینه های آنا را نسبت به ارزشهای بازاری افزوده در تطابق با اصول پذیرفته شده حسابداری ،بیان می کند.
برای مثال ترازنامه می تواند قیمت زمین را در قیمت خرید بجای ارزش افزوده آن نشان دهد . انواع مختلفی از داراییها و بدهیها مثل اوراق بهاداری که برای فروش نگهداری میشوند ،تا حدودی ارزش بازاری خود را نشان می دهند.بنابراین اطلاعات مالی شرکت مفهومی است. این فرایند “تنزل قیمت نسبت به بازار” نام دارد.اما مربوط به تعصب مدیریتی است که بیشتر با ارزشهای افزوده جبران میشود.نمونه بارز از شرکتهایی که مزیت حسابداری “تنزل قیمت نسبت به بازار” را برای پر کردن بخشی از قیمت سهام خود در اخیتار دارند ،شرکت “انرون”است.

روشهای ارزیابی تجاری:
روشهای جریان نقدینگی تنزیل شده:
یک روش برای تعیین ارزش جاری یک شرکت ،استفاده از جریانهای نقدینگی آتی به صورت تعدیل شده برای زمان ارزش گذاری است.مجموعه جریان نقدینگی از خریانهای نقدی ساخته شده است ، نه پیش از دورهء زمانی پیش بینی شده ، و این فرایند ،ارزش پیوسته ای را که جریان نقدینگی را پس از دوره پیش بینی نشان می دهد ،ارائه می دهد.
روشهای چند گانه:

یک روش برای ارزش جاری یک شرکت ، کاربرد یک نمونه از سیستمهای موجود بین گروههای هم مرتبهء قابل مقایسه است. نسبت خاصی که استفاده شده است به هدف ارزیابی بستگی دارد.این ارزیابی می تواند برای تخمین ارزش
برای تخمین ارزش عملکرد تجاری یا ارزش مربوط به حقوق صاحبان سهام تجاری طراحی شود . زمانی که ارزش عملکردی محاسبه می شود ، رایج ترین نسبت استفاده شده ، معیار چند گانه EBITDA است که در آن نسبت EBITDA (سود قبل از کسر بهره و مالیات و استهلاک ) به ارزش

واحد تجاری می باشد ( ارزش حقوق صاحبان سهام به ارزش بدهی ) قیمت درآمدهای مربوط به برگهای سهام در یک صنعت مشابه است که این قیمت برابر با نسبت قیمت سهام به در آمدها برای هر سهم متعلق به یک شرکت دولتی است استفاده از نسبت قیمت درآمدها باعث افزایش اعتماد پذیری می شود ، اما هنوز لازم است که این نسبت برای شرایط جاری بازار تصحیح شود .
کاربرد
در امور مالی ، تحلیل ارزیابی به عوامل مختلف از جمله ارزیابی مالیاتی ، مقاصد و دارایی ها ، تحلیل تجاری ، حسابرسی و حسابداری اساسی نیازمند است . از آنجا که ارزش اشیاء با گذشت زمان دچار نوسان می شود ارزیابی ها در یک تاریخ مشخص برای مثال در انتهای سال یا در یک چهارم سال مالی محاسبه می شوند ممکن است به شکلی متناوب
تخمینی از ارزش دارائی ها و بدهی ها با هدف مدیریت بر اوراق بها و ریسک پذیری مالی مربوطه باشد . (برای مثال در شرکتهای بزرگ که شامل بانکهای سرمایه داری و کارگذاری سهام اس

ت .
برخی از ترازنامه های مالی نسبت به بقیه ترازنامه ها ارزشمند تر هستند . معمولا برگه های سهام و اوراق قرضه تجاری ، قیمتهایی دارند که به شکلی متناوب و بصورت داوطلبانه اعلام و در دسترس عموم قرار گرفته اند . سایر دارایی ها ، کار ارزشیابی را با مشکل مواجه می کنند . برای مثال شرکت های خصوصی که هیچ نوع قیمت اعلام نشده ای ندارند . به علاوه ابزارهای مالی دارای قیمت هایی هستند که بسته به نوع مدل تئوری آن در ارزیابی مشکل ایجاد می کنند . برای مثال عملکرد های جاری اساسا ارزشمند هستند و از مدل Black – Sholes استفاده می کنند . در حالی که بدهی ها مربوط به شرکتهای بیمه یا تعیین ارزش شده اند و از تئوری ارزش متعارف استفاده می کنند . دارائی های تجاری نامشهود مثل سرقفلی و دارایی های فکری ، برای طیفی گسترده از تفاسیر ارزشی نامحدود هستند .

برای افرادی که در زمینه امور مالی حرفه ای هستند ، ارائه تخمین های فردی از ارزیابی های مربوط به بدهی ها یا دارایی هایی که در آن ذینفع هستند ، امکان پذیر و قانونی است . محاسبات آنها ، گونه های مختلفی دارد . از جمله تجزیه و تحلیل عملکرد شرکتهایی که بر روی قیمت دفتری ، قیمت در آمدی قسمت جریان نقدینگی و محاسبات مربوط به ارزش رایج ، تحلیل اوراق قرضه که بر روی درجه بندی اعتبارات ، ارزیابی خطر ریسک پذیری در ناتوانی در پرداخت بدهی ، بازده اضافی

دارایی داری ریسک و سطح نرخ بهره های حقیقی تمرکز دارد . همه این شیوه ها ممکن است به قصد ارائه مقدار تخمینی باشد که مربوط به ارزشی است که در ایجاد و اعتبار با مشارکت متداول یا قیمتهای اوراق قرضه برای آن رقابت می شود و این مقدار تخمینی ممکن است در خرید یا فروشی که توسط شرکانی بازاری انجام می شود ، نتیجه ای داشته و یا نداشته باشد . وقتی که ارزیابی با هدف اکتساب یا ترکیب تجارتهای خاص اطلاعات مالی دقیق تری را در دسترس قرار می دهد ،

معمولا در تکامل یک توافق غیر آشکار صورت می گیرد .

اشاره به این مطلب که ارزیابی بیشتر یک هنر است تا علم ، بسیار مهم است زیرا به قضاوتی دقیق نیازمند است .
1- ویژگیها و موقعیتهای مختلفی وجود دارد که شما در آن دارایی را ارزیابی می کند (برای مثال زمانی که شرکت در معرض خطر جدی مالی قرار می گیرد ، اهداف مالیاتی ، ادغام و اکتساب امور مالی ، ارائه گزارش فصلی ) در عوض این شرایط به شیوه ها یا تفاسیر متفاوتی از همان شیوه مشابه در زمان مقتضی نیاز دارد .
2- همه شیوه ها و مدلها به محدودیت های خاص خود را دارند (برای مثال محدودیت های مربوط به ریاضیات ، پیچیده بودن ، سادگی و قابل قیاس بودن ) و می توانند بطور گسترده مورد نقد و بررسی قرار گیرند . به عنوان یک قانون کلی زمانی که شما از یک روش ارزیابی مشابه به عنوان شریک که با او مبادله می کنید بهره بگیرید ، گونه های مختلف ارزیابی بیشتر استفاده می شوند . این روش عمدتا در صنعت و با هدف خاصی است می شود :
3? کیفیت برخی از اطلاعات وارده ممکن است بسیار گسترده باشد .

4- در همه مدلهای ارزشیابی فرضیاتی وجود دارند که می بایست ارائه شوند و کارها ممکن است در مسیری که شما انتظار دارید انجام نگیرد بهترین راه برای شما این است که قادر باشید فرضیات خود را توضیح داده و از آنها دفاع کنید .
وقتی که ارزیابی صورت گرفت ، تمامی فرضیات بخصوص متن ارائه شده می بایست به روشنی بیان شوند برای مثال ارزیابی یک فعالیت مستمر بر اساس یک فرضیه خارج از قوانین تجاری است . زیرا با این روش تنها ارزش اقساط باقی می ماند .
ارزیابی پروژه های کوچک

در امور جزئی ارزیابی فرایند تعیین ارزش یا ثروت متعلق به یک مالکیت جزئی است .
ارزیابی های حزئی بعضی مواقع برای ipos عقاید نسبی طرح دعوای قانونی قانونی ، ادغام و ترکیب و موضوعات مربوط به سهام مورد نیاز هستند .
در ارزیابی یک پروژه یا دارایی کوچک ارزش متعارف بازار ، معیار استاندارد ارزشی است که استفاده شده است . استانداردهای بخش CIxval یک معیار استاندارد شناخته شده برای ارزیابی پروژه های کوچک است و توسط بازار مبادله سهام در تورنتو تعیین شده اند . این معیارهای استاندارد ، با رهبری افرادی مثل اسپین و رسکو استفاده از روش هزینه روش بازار و روش در آمدی را وابسته به مرحله توسعه مالکیت تا پروژه های کوچک مورد تاکید قرار می دهد .

مدلهای قیمت گذاری دارایی
مدل قیمت گذاری دارایی سرمایه ای
تئوری قیمت گذاری آربیتراژ (Apt)
Black –Scholes (برای حق خرید )
مدل قیمت گذاری دارائی سرمایه ای
مختصات بازار اوراق بهادار در یک نمودار دیده می شود و رابطه بین متغییر بتا و نرخ بازده دارایی مورد انتظار را توصیف می کند .
برآورد مدل قیمت گذاری دارایی سرمایه و مختصات بازار اوراق بهادار در مدت سه سال گذشته و برای اطلاعات ماهیان در مورد میانگین صنعتی داو جونز ارائه شده است .

مدل قیمت گذاری دارائی سرمایه ای (CAPX )
در امور مالی برای تعیین نرخ تئوری بازده از دارایی استفاده شده است . ( بنابراین اگر بتوانیم جریانهای نقدیندگی مورد انتظار را تخمین بزنیم ، قیمت مورد نظر نیز تعیین می شود ) این امر در صورتی امکان پذیر است که دارایی به اوراق بهادار متنوع پذیر اضافه شده باشد و ریسک غیر تنوع پذیر دارائی ها را ایجاد کند . فرمول CAPM ، حساسیت دارایی ها به به ریسک تنوع ناپذیر مورد

توجه قرار می دهد ( این نوع ریسک ، ریسک غیر سیستماتیک یا ریسک بازار نیز نامیده می شود ) . در برخی از موارد به عنوان متغییر بتا (B) در صنعت پولی و همچنین به عنوان بازده مورد انتظار بازار و بازده مورد انتظار مربوط به دارائی تئوریکی که دارایی ریسک پذیری آزاد است شناخته می شود .
مدل ارائه شده توسط جک تریون ویلیام شارب ، جان لینتر و جن موسین به شکلی مستقل بر

اساس طرح اولیه هری کار کوتیز در مورد تئوری تنوع اوراق بهادار ساخته شده است . شارپ برای مشارکت خود در زمینه اقتصاد مالی جایزه نوبل را دریافت کرد .
فرمول
مدل قمیت گذاری دارایی سرمایه ( CAPM) مدلی است که برای اوراق بهادار فردی یا مجموعه اوراق بهادار استفاده می شود . برای ارتباط مناسب اوراق بهادار فردی از نمودار بورس اوراق بهادار استفاده می کنیم و رابطه آن با بازده مورد انتظار چگونه سهام ردی را در رابطه با ریسک پذیری اوراق بهادار ، قیمت گذاری می کند . نموار بورس اوراق بهادار به ما کمک می کند تا نسبت پاداش به ریسک پذیری را برای هر نوع اوراق بهادار در رابطه با بازارهای کلی را محاسبه کنیم . بنابراین زمانی که نرخ بهره مورد انتظار برای هر نوع اوراق بهادار توسط ضریب بتا کاهش پیدا کرده است

نسبت اعطای پاداش به ریسک برای هر سهام فردی در بازار برابر با نسبت اعطای پاداش به ریسک بازار است بنابراین :
نسبت اعطای پاداش به ریسک در اوراق سهامی بازار = نسبت اعطای پاداش به ریسک در اوراق سهامی شخصی

نسبت اعطای پاداش به ریسک بازار همان بازده اضافی دارایی ریسک بازار است . با مرتب کردن معادله بالا و حل آن به ازای متغییر E(Ri) می تواند مدل قیمت گذاری دارایی سرمایه ای را بدست آوریم .
E(Ri)=Rf+Bim(E(Rm)-Rf) در حالیکه E(Ri) بازده مورد انتظار دارایی سرمایه Rf نسبت بهره بدون ریسک . Bim (ضریب بتا) حساسیت بازده دارایی به بازده بازار و همچنین بازده مورد انتظار باز و E(Rm)-Rf بعضی اوقات به عنوان صرف سهام بازار یا بازده اضافی دارای ریسک شناخته شده

است (تفاوت میان نرخ مورد انتظار بازار درباره بازده و نرخ بازده بدون ریسک ) نکته 1: نرخ بازده مورد انتظار بازار معمولا با توجه به میانگین ریاضی بازده های قبلی در مجموعه اوراق بهادار بازار اندازه گیری می شود . نکته 2: نرخ بازده بدون ریسک برای تعیین مقدار بازده اضافی دارایی دارای ریسک معمولا میانگین ریاضی نرخ بازده بدون ریسک است و شامل نرخ بازده بدون ریسک جاری نمی شود .
در ابتدا بازده مورد انتظار را که با متغییر ECRi نشان می دهد با استفاده از قانون CAPM مدل قیمت گذاری دارایی سرمایه محاسبه می کنند . جریانهای نقدی آتی متعلق به دارایی را می توان برای ارزش کنونی آنها محاسبه کرده در حالی که از نسبت (ECRi) برای تعیین قیمت صحیح دارایی استفاده می شود .

بنابراین از لحاظ تئوری دارایی زمانی بطور صحیح قیمت گذاری می شود که قیمت عینی آن مشابه ارزش محاسبه شده آن باشد . برای اینکار از نوعی نرخ محاسبه استفاده می شود که از مدل قیمت گذاری دارایی سرمایه (CAPX) مشتق شده است . اگر قیمت عینی از ارزیابی بیشتر باشد دارایی بیش از حد معمول قیمت گذاری شده است . (و اگر قیمت عینی از ارزیابی بی مدل قیمت گذاری دارایی سرمایه کمتر باشد دارایی پایین تر از حد معمول قیمت گذاری شده است )

از سوی دیگر یک فرد می تواند برای نرخ تنزیل در مورد قیمت عینی داده شده توسط شیوه ارزیابی خاص راه حلی پیدا کند و نرخ تنزیل را با شیوه قیمت گذاری دارایی سرمایه مقایسه کند . اگر نرخ تنزیل پائین تراز نرخ قیمت گذاری دارایی سرمایه باشد ، دارایی بیشتر از حد معمول قیمت گذاری شده است ( و برای نرخ تنزیل پائین ، پائین تر از حد معمول قیمت گذاری شده است )
بازده لازم دارایی خاص
شیوه قیمت گذاری دارایی سرمایه بازده لازم در مورد دارایی مناسب و یا نرخ تنزیل نرخی که بر اساس آن جریانهای نقدی آتی توسط دارایی تولید شده می بایست کاهش پیدا کند مشروط بر اینکه دارائی های نسبی بدون ریسک پذیری باشند را تغییر می دهد . اگر معیار ریسک

سیستماتیک سهام بیشتر از یک باشد ، دلالت بر این دارد که میانگین ریسک پذیری نیز بیشتر از یک است و اگر معیار ریسک سیستماتیک سهام کمتر از یک باشد دلالت بر پایین تر بودن میانگین ریسک پذیری دارد . بنابراین یک سهام ریسک پذیر معیار ریسک سیستماتیک بالاتری خواهد داشت و به میزان بالاتری کاهش پیدا می کنند . برگه های سهامی که حساسیت کمتری دارند معیار

ریسک سیستماتیک پایین تری خواهند داشت و به میزان کمتری کاهش پیدا می کنند . شیوه قیمت گذاری دارائی سرمایه در تطابق با سرمایه گذاران توانمند ، به بازده بالاتری برای حفظ دارایی با خطر ریسک پذیری بالا نیاز دارد .

تحقیق در مورد ارزیابی NIMSAD از فرایند یکپارچه منطقی (RUP)

فهرست1a
• مقدمه
• عنصر1: وضعیت مسئله
• عنصر2: روش شناسی کاربر (حل کننده مشکل یا مسئله)
• عنصر 3، مرحله1: درک وضعیت
• عنصر3، مرحله2: انجام تشخیص
• عنصر 3، مرحله3: تعریف کردن طرح کلی تشخیص
• عنصر3، مرحله4: تعریف کردن مسائل
• عنصر3، مرحله5: استنتاج یک سیستم فکری
• عنصر3، مرحله6: انجام طراحی مصنوعی/منطقی
• عنصر3، مرحله7: انجام طراحی فیزیکی
• عنصر3، مرحله8: اجرای طرح
• عنصر4: ارزیابی
• خلاصه
مقدمه:
فرایند یکپارچه منطقی (RUP) یک اسلوب سیستمهای اطلاعاتی است که امروزه در وسیع‏ترین حالت استفاده می‏شود. طراحان اصلی آن سه نفر هستند به نامهای ایوار یاکوبس، جرادی بوچ و جیمز رامبو، که همچنین زبان نمونه‏سازی یکپارچه را هم طرح کرده‏اند. این فرایند اساساً مبتنی بر خط مشی (روش) اریکسون، ابجکتوری و خط مشی منطقی (عقلانی) است که در سال 1995 با فرایند ابجکتوری منطقی ترکیب شدند. زبان مدل سازی (نمونه‏سازی) یکپارچه به همراه تجربه‏ای از شرکت Rational، فرایند یکپارچه منطقی را تشکیل داد.

فرایند یکپارچه یک فرایند توسعه نرم‏افزاری است که مجموعه‏ای است از فعالیتهای مورد نیاز برای تبدیل نیازمندیهای کاربران به یک سیستم نرم‏افزاری، اما به عنوان یک چارچوب کلی فرایند هم دیده می‏شود که می‏تواند برای مقاصد مختلف، اختصاصی شود.
سه وجه فرایند یکپارچه عبارتند از:

– حالت کاربری(استفاده)- مورد – حالت متمرکز بر ساختار
– و افزایشی
مراحل اصلی برای یک پروژه RUP با توجه به [2 ] عبارتند از:
? گرد هم آورید تیم (گروه) را

? تصمیم بگیرید که کدام سیستم بنا خواهد شد (ظاهراً انتخاب دیگری به جز بنای یک سیستم وجود ندارد)؛
? یک مدل استفاده- مورد و یک مدل اولیه UI را بنا کنید؛

? از توسعه‏های فرایند UML برای بنای یک مدل تحلیل هدف استفاده کنید؛
? از جنبه‏های دیگر متداول UML برای دیاگرامهای طراحی، دسته‏بندی، حالت و مرحله و نظایر اینها استفاده کنید؛
? در حین اختصاص دسته‏ها به واحدها و بسته‏ها، به معماری آنها توجه دقیق کنید؛
? طرح خود را به وسیله مدل استفاده- مورد آزمایش کنید این کار نتایج عالی را خواهد داد؛
? طرح را به عمل درآورید.

عنصر1: وضعیت مسئله:
این روش شناسی به مفهوم، مرتبط است. این امر به خصوص در دو جریان کاری اصلی یعنی نیازمندیها و تحلیل، که مهمترین عوامل در فاز اول (شروع، جزئیات) هستند، دیده می‏شود اما همه اینها در طول فرایند قرار دارند به خاطر طبیعت ذاتی آن.

همانگونه که گفته شد: فرایند یکپارچه یک فرایند پیش رونده از طریق سیستم استفاده- مورد می‏باشد. یعنی تمام فرایند توسط مسیری که کاربر با سیستم تعامل می‏کند، کنترل می‏شود. هر مدل ایجاد شده می‏تواند نشانی از یک مورد استفاده را داشته باشد. اینکه فرایند یکپارچه بر معماری متمرکز است بدین معناست که از ابتدای شروع فرایند تاکید شدیدی بر معماری سیستمهای اطلاعاتی وجود دارد. این شامل سخت‏افزار و چارچوبهای مورد استفاده و نیز گسترش و زبانهای برنامه‏نویسی هم می‏شود.

علاوه براین دو مفهوم اختیاری در جریان کاری «نیازمندیها» وجود دارد که تسلط یافتن بر محیط کاری تجاری را پشتیبانی می‏کند:
? مدل قلمرو: یک دیاگرام دسته UML که مهمترین انواع اهداف را در زمینه سیستم، به دست می‏آورد.
? مدل تجاری: تکنیک درک فرایندهای تجاری یک سازمان.

این مدل یک مدل تجاری را شبیه مدل کاربری- مورد برای سیستم نرم‏افزاری از منظر استفاده (کاربری) و طرح‏های کلی ارائه می‏کند که چگونه برای کاربران خود، ارزش (بهاء) می‏آفریند. همچنین یک مدل هدف تجاری دارد که نهادهای تجاری را همانند مدل قلمرو، تشریح می‏کند.
اما جدا از آنچه درباره وضعیت مسئله گفته شد، این یک روش پوزیتوسیستمی (مثبت گرایی) است. به نظر می‏رسد که فقط با مشخصات سیستم مرتبط است. RUP هیچ چیزی برای گفتن درباره نیازمندیهای تجاری یا مدل‏سازی فرایند تجارت ندارد به جز اینکه موارد کاربری کافی هستند.
عنصر2: روش شناسی کاربر (حل کننده مسئله):

RUP، متدولوژی کاربر را با مفهوم کارگر (ایجاد کننده) استفاده می‏کند.
ارزیابی ایجاد بنای ذهنی: حل کنندگان مسئله و نقش‏های مختلف آنان، کارگران (ایجاد کنندگان) هستند. هر کارگر نوعی انتزاع انسانی را به همراه قابلیت‏های مورد نیاز در مهندسی نرم‏افزار، از خود نشان می‏دهد. وقتی یک پروژه کارمندان خود را جذب می‏کند، یک کارگر از خود اطلاعات و قابلیتهایی را نشان می‏دهد که یک نفر نیاز دارد برای انجام آن کار، همانطور که آن کارگر در این پروژه نیازمند آن است. در روش‏شناسی، کارگر در ابتدا در قالب مسئولیتش توصیف می‏شود.
سطوح علاقه بنای ذهنی: آنچه که یک کابر باید بداند، بیشتر به نقش او در انجام فرایند بستگی دارد یعنی آنچه که او هست. هر فرد انجام دهنده

کار (کارگر) باید اطلاعاتی را از UML، تصویر خوبی از فرایند کلی و مسئولیت خاص وی در این فرایند داشته باشد. عموماً انجام دهندگان کار عبارتند از:
? تحلیل گران سیستم و مشخص کنندگان استفاده- مورد: انجام دهندگان کار با بالاترین سطح مهارت‏ها، آنان دارای مهارت در تحلیل فرایند تجارت و سازمانها و دارای تجربه و قدرت تحلیل خوبی هستند.

? طراحان واسطه بین کاربر و ابزار: اینان دارای مهارتهای فنی و گرافیکی خوبی هستند.
? آرشیتکت: آرشیتکت (معمار) هم نیازمند مهارت است اما بیشتر از جنبه فنی. او همچنین نیازمند درک موارد استفاده جهت انجام اهداف خود می‏باشد.
? مهندس استفاده- مورد، مهندس اجزاء، ایجاد کننده سیستم: اینها در اصل نیاز به مهارتهای فنی دارند چون فقط بر اساس موارد- استفاده، طراحی و اجراء می‏کنند.
? طراح آزمایش: دارای مهارتهای فنی بالا همچنین درک خوب از فرایندها
? آزمایش کننده سیستم: مهارتهای فنی
عنصر سوم، مرحله اول: فهم وضعیت ارتباط

این مرحله ارتباط کاملی با جریان کار هسته‏ای یعنی کسب نیازمندیها دارد و نقاط شروع مختلفی را مانند مدل تجاری، یک مدل قلمرو یا یک مشخصه نیازمندی کامل و مفصل از مشتری فراهم می‏کند. بعد از آن چند مرحله دیگر به انجام می‏رسند. در ابتدا یک لیست جنبه‏های مختلف از موضوع ایجاد می‏شود که در حین فرایند، بخاطر وسیعتر یا کوچکتر می‏شود. ثانیاً کاربر باید فهم و درکی از زمینه و متن سیستم داشته باشد. برای بیان زمینه و متن یک سیستم، دو روش وجود دارند که عبارتند از مدل تجاری و مدل قلمرو. نام نهادن اهداف هم برای ساختن فرهنگی از عبارات استفاده می‏شود که به ارتباط کمک می‏کند. سومین مورد، کسب نیازمندیهای وظیفه‏ای به کمک “استفاده- مورد“ هاست. نهایتاً نیازمندیهای غیروظیفه هم کسب می‏شوند. این مورد در طبیعت تکرار گونه فرایند، تاکید زیادی بر بازتاب-در- عمل دارد. نیازمندیها و مرزهای سیستم به همراه هر تکرار مجدداً ارزیابی می‏شوند.

تکنیک‏ها و مدلهای بازرسی:
همانطوری که در بالا گفته شد لیست جنبه‏ها توسعه می‏یابد، که ممکن است شامل وضعیت، هزینه تخمینی و اولویت باشد. این امر در مدیریت نیازها در خلال فرایند کمک می‏کند. در عنصر1 مدل تجاری و مدل قلمرو توضیح داده شدند که می‏توانند برای فهم و درک زمینه سیستم و کسب نیازها به کار روند. هنوز در جریان کاری “نیازمندیها“ مدلهای استفاده- مورد وجود دارند که توصیف یک تشخیص به کار می‏روند. آنها تشریح می‏کنند که چگونه یک کاربر با سیستم کار می‏کند. هر نوعی از کاربران به عنوان یک یا بیشتر نقش، عمل می‏کند. هر سیستم خارجی که این سیستم با آن در تعادل است، هم به عنوان ایفا کننده یک نقش عمل می‏کند. جریان رویدادها برای هر مورد استفاده (use- Case) می‏تواند به عنوان یک توصیف جداگانه از مراحل عمل مورد استفاده‏ها به کار آید. همچنین دیاگرامهای وضعیت می‏توانند برای توصیف یک مورد- استفاده به کار گرفته شوند.

عنصر3، مرحله 2:
انجام تشخیص: برای انجام تشخیص RUP از دیاگرامهایی که در جریان کاری نیازمندیها توسعه یافته، استفاده می‏کند. آنها در یک سطح مفهومی یا منطقی بیشترند و هیچ چیزی درباره سطح فیزیکی گفته نمی‏شود. RUP بیان می‏کند که نیازمندیهایی می‏توانند وجود داشته باشند که نمی‏توانند خودکار (اتومات) شوند و به وسیله یک سیستم اطلاعاتی حل می‏شوند.

عنصر3، مرحله3:
RUP حقیقتاً با این مرحله به دور از جریان کاری نیازمندیها، ارتباط ندارد اما قبلاً تصمیمات، وضعیت مطلوب را ساخته‏اند. هیچ مقایسه‏ای بین حالت فعلی و حالت مطلوب وجود ندارد. همچنین هیچ گونه پرسش مستقیمی درباره تمایلات و نیازهای مشتری وجود ندارد اما RUP بیان می‏کند که آنها باید در کارگاههایی تحلیل گران و مشتریان مشارکت می‏کنند، تحت مطالعه و کار قرار گیرند.
عنصر3، مرحله4:

تعریف کردن مسئله‏ها: RUP بر قلمرو سیستمهای اطلاعاتی تمرکز می‏کند. مدل‏سازی تجاری فقط برای زمینه سیستم و نه برای متمایزکردن و شناساندن مسائل در تجارت به کار می‏آید.
عنصر3، مرحله5:
استنتاج یک سیستم فکری (ذهنی): جریانهای اصلی کاری یعنی نیازمندیها و تحلیل، در این مرحله استفاده می‏شوند. از این مرحله تاثیر زیادی بر فرایند یکپارچه دارد و درباره حالت فعلی و درباره مسائل کمتر می‏گوید اما راهنمایی‏های مستقیمی دربارهایجاد نیازها و چگونگی به عمل آوردن این نیازها دارد.
عنصر3، مرحله6: انجام طراحی مفهومی/ منطقی

این مرحله، جریان کاری طراحی را در سیستم یکپارچه در بر می‏گیرد. ورودی این جریان کاری، مدل تحلیلی است و مدل طراحی را ایجاد می‏کند که طرحی از اجراء دارد. این مرحله از طریق دیاگرام‏های دسته‏ای انجام می‏شود. علاوه براین دیاگرامهای تعاملی هم وجود دارند که مراحل عمل را در حالت استفاده مدلسازی می‏کنند. این می‏تواند یک دیاگرام همکاری یا یک دیاگرام مرحله‏ای باشد که این دومی بر سفارش به موقع تاکید می‏کند، همه اینها با توصیف متنی به نام طراحی جریان رویدادها همراه است. اجرای نیازمندیها هم یک توصیف متنی است اما نیازمندیهای غیر وظیفه‏ای را در اختیار می‏گیرد که باید هنگام اجرا در خاطر سپرده

شوند. این سیستم به دو سیستم زیر مجموعه تقسیم می‏شود و فصل مشترکهای آنان از هم متمایز می‏باشد. آنها در گره‏های متفاوتی در یک مدل آرایش منابع قرار دارند. توصیف معماری نمایی از مدل آرایش منابع است.
برای بعضی از اهداف در مدل، مناسب است که رفتار از طریق یک دیاگرام وضعیت مدلسازی شود که انتقال به وضعیت متفاوت را در دسته همطراز طراحی خود، توصیف می‏کند.
عنصر3، مرحله7: برنامه ریزی برای طراحی فیزیکی
در حقیقت طراحی فیزیکی از طراحی منطقی در فرایند یکپارچه جدا نیست. این امر از طریق طراحی مستقیم دیاگرامهای دسته‏بندی‏ها به زبانهای برنامه‏ریزی مبتنی بر هدف محقق خواهد شد. علاوه بر این، مهندس اجزاء است که سیستمهای زیر مجموعه را طراحی و همینطور اجرا می‏کند. بنابراین مرحله 7 می‏تواند هم در طراحی جریان کاری و هم در انجام آن، قرار بگیرد.
مدل مهم در اجرا، اجزاء (Component) است که شکل فیزیکی عناصر مدل است و می‏تواند شامل موارد اجرائی، پرونده‏ها، جداول و مدارک باشد. همچنین یک توصیف معماری وجود دارد که شامل یک نمای معماری از مدل اجراء می‏باشد.
عنصر3، مرحله8: اجرای طرح

این بخشی از جریان کاری اجراء است که در آن اجرای واقعی انجام می‏شود. مدلهای انجام کار در “عمل” قرار داده می‏شوند و زیر مجموعه‏های سیستم کامل می‏شوند. نهایتاً اجزاء در گره‏ها می‏شوند. فرایند یکپارچه تاکیدی بر آزمایش سیستم هم دارد. یک جریان کاری هسته‏ای به نام آزمایش وجود دارد که در حین هر تعاملی اجراء می‏شود و مدلهای آزمایش را ایجاد می‏کند که بر مبنای “استفاده- مورد” های جریانهای کاری قبلی می‏باشد. برای هر مورد آزمایش، یک یا بیشتر روند، توسعه داده می‏شود. بعضی آزمایش‏ها می‏توانند توسط اجزاء آزمایش بطور خودکار (اتومات) درآیند.
عنصر4: ارزیابی:

RUP هیچگونه فاز ارزیابی ندارد اما ارزیابی را در تمام فازها انجام می‏دهد. فاز انتقال برای ارزیابی تمام پروژه است. در پایان فاز انتقال که البته پایان پروژه در اصطلاح بودجه‏ریزی هم هست، مدیر پروژه یک گروه را گرد هم می‏آورد تا جدول واقعی زمان، نفر- ساعت، هزینه، نرخ‏های نقص و سایر موارد را در رابطه با موارد زیر بررسی کنند که:

? آیا پروژه به اهداف از قبل برنامه ریزی شده رسیده است؟
? اطمینان حاصل کنند که چرا به اهداف خود نرسیده است (در صورت نرسیدن)
? یافته‏ها و داده‏های پروژه را به پایگاه داده‏های شرکت، جهت استفاده‏های آینده، اضافه نمایند.
موفقیت اقتصادی هم با استفاده از طرح تجارتی ارزیابی می‏شود و مدیر پروژه یک گروه کوچک را گرد هم می‏آورد تا فاز انتقالی را ایجاد و به مراحل بعدی منتقل سازند.

خلاصه:
RUP دارای چندین جنبه مثبت در مقایسه با روش‏های قدیمی است و از UML استفاده می‏کند و چندین تکنیک خاص OO را شامل می‏شود. مهمترین این موارد، استفاده این سیستم از “موارد- استفاده” ها جهت شناسایی و آزمایش است. این سیستم کاملاً پیشرونده تدریجی است و برای یک کاربر ابزار، بخوبی مناسبت دارد. RUP گفته می‏شود که بر مبنای معماری پیش می‏رود، همچنین جنبه‏ای مثبت دارد و باید گفت که دارای نهای محدودی از معماری به عنوان ساختار صرف است. RUP هیچ چیزی برای گفتن درباره نیازمندیهای تجاری و یا مدل‏سازی فرایند تجاری ندارد به جز اینکه موارد- استفاده‏ها کافی است. یک مزیت RUP هم یک عیب آن محسوب می‏شود. وابسته بودن آن به ابزار یک پشتیبان، بسیاری از سازمانها را در استفاده از آن مشکل می‏کند. همچنین هیچ چیزی در RUP درباره طراحی GUI وجود ندارد. مقادیر در RUP اختصاصی نیستند اگرچه انتظار می‏رود که جمع‏آوری شده‏اند. شاید بدترین جنبه RUP به عنوان یک فرایند مدرن، اندازه زیاد آن باشد که بیش از 1700 صفحه است که وزن کمی نیست.